Waarom Saudi Arabie?

De tweede helft van het derde schooljaar op Larenstein zal gevuld worden door een stage. Lang van te voren hebben we al veel informatie gekregen over hoe we, en wat voor manier een bedrijf moesten zoeken. Diverse docenten gaven aan dat een stage in het buitenland veel zal toevoegen aan deze opleiding, omdat goede tuin- en landschaparchitecten vaak internationaal operen.

Het stage lopen in het buitenland zag ik gelijk al als een grote uitdaging. Even weg van huis, een andere cultuur leren kennen, nieuwe contacten leggen en bovendien wilde ik graag de Engelse taal veel beter leren kennen.
Ook kreeg ik tijdens deze opleiding al snel in de gaten dat ik op sommige fronten al veel meer ervaring had met het werkveld door het bedrijf van mijn vader. Op excursies naar bepaalde projecten waren sommige mensen zeer verbaast over nieuwe dingen en werkwijzen terwijl ik die allang had gezien.
In de tijd dat we moesten beginnen met het zoeken van een stage bedrijf begon de economische crises in Nederland. De docenten op mijn hogeschool, Larenstein, vertelden dat wij als tuin- en landschapsarchitecten daar geen last van zouden krijgen, maar ik wist wel beter. Iedereen zou er mee te maken krijgen.
Al deze factoren bij elkaar opgeteld gaven een doorslaggevende factor…

Werken in het buitenland, waar moet je als tuin- en landschapsarchitect in hemelsnaam naartoe om stage te lopen? Ik had veel op Discovery channel gezien over Dubai. Een stad met grenzeloze mogelijkheden, veel geld, razend snelle ontwikkeling, mooi weer en bovendien een hoop nieuwe en moderne technologieën. Ik ben me gaan verdiepen in Dubai en kwam er al snel achter dat Dubai rijk is geworden door de olie. Zo’n twintig jaar geleden kwam er men er achter dat de oliereserves veel kleiner waren dan men had gedacht. De mensen zijn snel over gestapt op het toerisme om er toch maar voor te zorgen dat de economie niet in zou storten. Hier zou ik me wel een half jaar kunnen vermaken.
Ik mijn sollicitatiebrief gestuurd naar diverse architectenbureaus in Dubai. Helaas werd Dubai ook zwaar getroffen door de crises. Vaak kreeg ik geen reactie op mijn brieven of kreeg ik een antwoord dat er geen werk meer te doen was. Het spoor liep dood…

Het was zomervakantie 2009 op de feestweek van De Lier. Ik kwam een oud collega, Mieke tegen, die een poosje voor mijn vader heeft gewerkt. Nadat ze bij mijn vader is weg gegaan is ze Larenstein, met dezelfde opleiding als ik, gaan volgen. Zij is momenteel al een poosje afgestudeerd.
We hadden een praatje over de studentenvereniging, docenten en ontwikkelingen op Larenstein en zo kwamen we daarna uit bij mijn stage. Ik vertelde dat ik graag naar het buitenland wilde en dat Dubai helemaal mislukt was en dat ik het nu even niet meer wist allemaal.
Mieke vertelde over een ex-klasgenoot, Marlies heet ze, een goede vriendin van Mieke. Ze was na haar afstuderen vertrokken naar Saudi Arabie. Volgens Mieke was er in dat land niet veel te merken van de crises door olie, die toch wel verkocht werd, crises of niet. Op de avond was ik niet zo enthousiast, Saudi Arabie trok me niet zo. Ik vroeg toch of ze een e-mail adres door wilde sturen…

Het eerste contact was een informeel mailtje naar Marlies, waar ik me in voorstelde, waarin ik vroeg of het haar beviel daar in dat ‘gekke’ land en of er inderdaad zoveel werk was.
Ik kreeg een mail terug met antwoord op mijn vragen en een e-mailadres van haar baas. Later bleek dit een Nederlandse man te zijn. Ik had zoiets bij mezelf van, ik kan het altijd proberen en dan kan ik altijd nog afzeggen.
Mijn sollicitatiebrief werd positief opgevangen en ik moest mijn portfolio doorsturen. Ik heb dat gedaan en voordat ik het wist was ik aangenomen. En toen begon het verhaal pas…

Saudi Arabie is een land waar je niet zomaar één, twee, drie in mag. Het bedrijf waarvoor ik zou gaan werken, moest om te beginnen in het land een visum aanvraag doen. Een stom documentje wat niets voorstelt, maar waar je wel vier maanden op moet wachten. Er werd me verteld dat ik met dit document naar de ambassade in Den Haag moest gaan, samen met mijn paspoort en dat het dan geregeld zou worden. Dat bleek iets complexer te zijn…

Als je voor een langere periode naar Saudi Arabie wilt, zal je moeten bewijzen dat je iets toe zal voegen aan de maatschappij. Ze laten niet zomaar toe dat je daar een half jaar gaat lopen flieren fluiten. ’t Klinkt misschien lullig, maar flieren fluiten doet dit volk zelf al. Ze zijn erg rijk en bovendien slimme ondernemers. Ze kopen een winkel, halen een Pakistaan, Filippijn of zeg het maar wat voor goedkoop figuur naar binnen. Die laten ze heel hard, voor heel weinig geld in hun winkel werken en de winst gaat grotendeels in zak van de winkelbezitter. Werknemer blij, want die kan eten voor zijn familie kopen. Baasje ook blij, want die hoeft niks te doen en ontvangt toch zijn centjes.

Om mijn visum te krijgen moest ik van allerlei ‘guaranteeletters’ hebben om mijn definitieve visum te krijgen. Een brief dat ik zoveel jaar werkervaring had, een brief dat het nieuwe bedrijf de verantwoording over mij op zich neemt, een brief van school dat ik een goede student ben met al mijn cijfers, een brief van de dokter dat ik netjes al m’n vele prikjes heb gehad, een reservering voor een vliegticket en ga zo nog maar even door. Dit alles hoorde ik een kleine week van te voren omdat ik dacht dat ik alleen de verklaring van visumgoedkeuring nodig had. Zoals je wel zal begrijpen, levert dit de nodige stress op en dan al helemaal als ze vier dagen van te voren zeggen dat je contract niet in orde is. Na een heleboel bellen, mailen, regelen en stressen vertrok ik op 27 januari…