De reis

Op 27 januari ben ik om 10 uur thuis vertrokken, samen met mams en paps. Het was die dag erg koud met een temperatuur onder het vriespunt. Toen ik boven Nederland vloog was het mooi wit van de sneeuw die er lag. Ik vloog niet rechtstreeks naar Saudi Arabie maar eerst naar Larnaca, een grote plaats op Cyprus. In het vliegtuig zat een Nederlandse vrouw naast me die al achttien jaar op Cyprus woonde. We hadden een leuk gesprek over de reden waarom we allebei op reis waren. Ze vertelde dat ze was gescheiden en nu onderweg was voor haar rechtszaak. Ze heeft veel verteld over Cyprus qua cultuur, geschiedenis etc. Ze vertelde ook dat het vliegveld waar we zouden landen pas twee maanden geopend was. En inderdaad een hypermodern vliegveld met een hele hoop luxe.
De vrouw van de douane vroeg me meteen of ik Amsterdam kwam. Ik was verbaast want ik had mijn paspoort nog niet eens gegeven. Ze vertelde dat ik op een lijst stond en dat ze me al verwacht had. Toen ze me zag wist ze meteen dat ik een Nederlander was.
Bij de controle van tassen etc., stond er een oude Indische man uit Nederland naast me. Hij vroeg waarom ik naar Saudi Arabie ging. Hij dacht dat ik een voetbaltrainer was.
Na rondje te hebben gelopen op de zeer moderne luchthaven heb ik eten gehaald, met mijn laatste Heineken biertje voor een lange tijd…
De oude Indische man kwam per toeval langs mijn tafel lopen en schoof aan. Hij vertelde dat hij met pensioen was en nu over de wereld aan het reizen was, helemaal alleen. Ik zij dat me dat nou helemaal niks leek, maar hij zij dat je altijd nieuwe mensen tegenkomt en altijd wel een leuk praatje kon hebben. En dat bleek ook nu wel.
Een paar uur later zat ik in het vliegtuig naar Jeddah. Er zat een Griekse man naast me, een engineer. Hij vertelde over dat hij werkte voor een aannemer in Jeddah. Ik vertelde dat ik ook ongeveer in dat werkveld zat. Hij was erg geïnteresseerd en ik heb het hele verhaal uit gelegd. Al met al weer een leuk praatje. Het viel me tijdens de reis onwijs mee dat je zo gemakkelijk contact hebt met andere mensen. Iedereen is op de één of andere manier erg nieuwsgierig naar wat de ander gaat doen.
Op een gegeven moment werd er omgeroepen dat we het luchtruim van Saudi Arabie gingen betreden en dat de laatste ronde alcohol werd uitgedeeld. Ik heb nog maar snel een pilsje besteld en daar echt van genoten.
Na dat laatste pilsje heb ik uren lang over de woestijn gevlogen zonder ook maar één teken van leven of licht te hebben gezien.
Ergens in de verte was op een gegeven moment een enorme lichtgloed te zien. Dat moest Jeddah zijn. En inderdaad een echte mega stad. Vanuit het vliegtuig was heel goed de saaie en gestructureerde Amerikaanse blokverkaveling te zien. Ik pakte mijn camera om wat foto’s te maken vanuit de lucht, maar de Griekse man naast me zij nog net op tijd dat dat niet mocht. Dat vond ik erg jammer, want het was een spectaculair uitzicht.
Aangekomen op Jeddah airport, moesten de mensen die verder zouden vliegen naar Riyadh blijven wachten in het vliegtuig. Er kwamen wat nieuwe mensen bij en na veertig minuten waren we weer onderweg. Het was ondertussen Het was ondertussen drie uur (Nederlandse tijd) en ik had nog niet geslapen, dus dat ben ik toen maar gaan doen.

Aankomst op airport

Het was nog niet helemaal tot me door gedrongen dat ik eindelijk op mijn eindbestemming was aangekomen. Het vliegveld van Riyadh is heel groot en overzichtelijk opgezet net als Schiphol. Ik zou opgehaald worden door de chauffeur die altijd rijdt voor het bedrijf waar ik voor ga werken. Ik wist dat hij mijn nummer zou hebben en omdat ik iets aan de late kant was, heb ik gelijk mijn telefoon aangezet. Toen ik een sms bericht kreeg met allemaal vreemde tekens, waar ik niets van begreep en daarna pas een Engels bericht, wist ik weer dat ik heel ver van huis was.
Op het moment dat ik het vliegtuig uit stapte rook ik een bepaalde lucht die ik nog nooit eerder had geroken, met geen pen te beschrijven. Niet vies, maar heel apart, Saudi Arabie…
De airport van Riyadh is erg modern en groots opgezet, een dure uitstraling. Ik moest een stukje lopen voordat ik de paspoortcontrole had bereikt. Ik liep maar gewoon achter de rest van de mensen aan, die blijkbaar veel beter de weg wisten dan ik. Ik kwam in het centrum van het gebouw, waar een grote binnentuin was aangelegd. Tropische planten, vijvers, vissen, fonteinen en veel licht, het was er allemaal. Ik was er zo van onder de indruk dat ik gelijk foto’s wilde maken. Dat heb ik helaas toch maar niet gedaan, want onze lieve Arabiertjes houden niet van grappen.
De paspoortcontrole ging zonder grote problemen. Wel werd er met 5 man sterk, zorgvuldig in mijn paspoort gekeken en er werd hard gelachen. ‘Daar heb je weer zo’n sukkel uit het westen’. Ik heb verder geen idee waar het over ging, maar ik mocht doorlopen.
Ik had van veel mensen gehoord dat wanneer je een laptop had, er controle zou zijn op illegale muziek, films, schaars geklede vrouwen en uiteraard porno. Ik had thuis alles wel tig keer gecheckt of er niets verdachts meer te vinden was. Ik was helemaal klaar voor de controle. Ik werd gefouilleerd en mocht daarna zo doorlopen, een beetje zonde van al werk, maar ja ik er was erdoor.
Uiteindelijk kwam ik bij de uitgang van terminal 1 waar mijn beloofde chauffeur zou staan. Ik moest hem herkennen aan een velletje A4 met mijn naam erop. Ik goed kijken, duizend Arabiertjes, die allemaal hetzelfde zijn, maar geen enkele met een velletje A4. Je loopt dan de terminal uit en gelijk komen er een stuk of tien mannen naar je toe en vragen je of je een taxi wilt. Je zegt ‘No thanks, I all ready have one.’ Arabieren spreken heel goed Engels, maar dan ineens niet hoor. Net als een mug, midden in de nacht als je ligt te slapen, die maar blijft terug komen.
Al met al nog steeds geen Fareed, zo heette mijn chauffeur. Ik had een telefoonnummer dus ik belde hem op. Uiteraard een zeer slechte verbinding en bovendien sprak deze man echt heel slecht Engels. Echt ideaal als je net een lange reis achter de rug hebt, je niet weet naar welk adres je moet, je ook totaal de weg niet weet en een hele kudde andere taxi chauffeurs achter je staat te zeuren, om kwart voor 5 ’s morgens. Uiteindelijk heb ik duidelijk weten te maken dat ik Matthijs was van ‘Hollandia lil bi’a’, die hij op moest halen en dat hij me kon vinden bij terminal 1. Het enige antwoord wat ik kreeg was ‘Oké, one minut.’ Dat werden er uiteraard tien, maar ik was blij dat er iemand kwam. Toen we alles in de auto hadden staan hebben we veertig kilometer door de stad gereden, waar maar geen eind aan leek te komen. Omdat de beste man geen enkel woord Engels sprak was het dodelijk stil in de auto.

Eerste ontmoeting

Uiteindelijk hadden we onze bestemming bereikt. De chauffeur belde met zijn mobiel en toen kwam er iemand om de poort open te doen. Er werd open gedaan door een Filippijn, kris, één van mijn nieuwe collega’s. Ik wilde mijn tassen uit de auto halen, maar dat zag de chauffeur als een belediging. Hij stond erop dat hij mijn spullen zou dragen tot aan mijn kamer. Bij de voordeur gingen netjes zijn schoenen uit en hij gedroeg zeer onderdanig tegenover mij. Ik heb hem een hand gegeven en ‘thank you’ gezegd. Ik hoop dat hij het begreep. Kris wees me mijn kamer en wat andere dingetjes in het huis en ik kreeg wat te drinken.
Het was ondertussen half zes dus ik ben maar gelijk gaan slapen. Ik lag nog geen vijf minuten of de moskee ging al aan. Da’s best wel even wennen, die pest herrie. Maar ik was te moe om me er aan te ergeren dus ik viel al snel in slaap…