De eerste week

3. Eerste dag

Uiteraard heb ik de eerste nacht goed en lang geslapen, ik was erg moe van de reis en alle nieuwe indrukken. Ik werd wakker rond de middag en ging, toen ik echt goed wakker was is even naar de wc. In dezelfde ruimte stond ook een bak waar de moslims hun voeten in wassen voordat ze gaan eten geloof ik. Na dat ik klaar was wilde ik doorspoelen maar dat was helaas niet mogelijk. Naast de wc staat een grote emmer van tien liter en met een afgeknipte cola fles moest ik dan maar de wc doorspoelen.
Ik woon op dit moment met drie filipijnse collega’s in huis en een van die drie heeft ook zijn vrouw hier wonen. Het zijn opzich aardige lui, maar ze spreken slecht Engels en ze zijn heel erg op zichzelf. Ze koken hun eten en verdwijnen daarna weer naar hun kamer, waar ze dan niet meer uit komen.
Ik durfde niet zo goed zo maar zelf even als westerling, alleen in een onbekende stad in te lopen. Er zijn hier bepaalde regels die ik nog niet ken. Je kan niet zoals thuis alles maar doen. Dus ben ik maar een beetje om huis gebleven, want mijn nieuwe baas heeft kaakontsteking en de ander in niet in de buurt. Een kopje koffie drinken zat er dus niet in. In het huis zit geen internet aansluiting, dus msn-en of e-mailen was er ook niet bij. Saudische huizen hebben heel weinig ramen, om de warmte buiten te houden. Dat betekend dat je of de hele dag in het donker zit of onder de TL-verlichting die ze daar hebben. Ik heb die dag niet veel meer gedaan dan een beetje een boekje lezen, dvdtje kijken en bij slapen van de reis.
Ik vroeg me af of iedereen hier voor zichzelf kookt, of dat dit gezamelijk wordt gedaan. Marvin, een van de filipijnen zij dat iedereen dat voorzich doet. Er zijn verschillende inkomens, culturen en eetgewoontes en dat blijkt niet goed samen te gaan.
Ik moest dus voor mezelf koken en daar had ik eten voor nodig. Eten moet je kopen in een winkel die ik niet wist te vinden en bovendien had ik nog geen Saudisch geld. Ik vroeg aan collega Chris of ik wat geld mocht lenen en of hij met me mee wilde gaan naar de winkel. Dat wilde hij dan wel. Dit was het eerste moment dat ik echt de openbare straat opging. Dan pas komen de eerste echte ervaringen met de stad. Vrouwen in zwarte burka’s waar je maar net de ogen van kan zien, begeleidt door mannen met baarden in een jurk en met een theedoek op hun hoofd. De winkel was moderner dan ik had verwacht. Een duidelijk Amerikaanse opzet met vele bekende producten als Coca cola, pringels, axe, big americans en ga zo maar door. Dit alles behalve... Bier. Het dus opzich wel gemakkelijk voor mij om een simpel maaltje bij elkaar te scharrelen.
Saudi’s rijden allemaal in hele dikke auto’s. Minimaal een V6, anders hoor je er echt niet bij. Heel veel Amerikaanse merken en een enkele Europese auto, als BWM, Mercedes, Audi en Volvo. Voor een auto liefhebber is het hier wel een beetje een paradijs. Wegen zijn veel ruimer opgezet dan in Nederland. Eerst heb je twee rijbanen voor het locale verkeer. Daarnaast liggen vier banen voor het doorgaande verkeer, dan een middenberm en dan zes banen voor de andere richting. Ze kennen hier geen oversteekvoorzieningen voor voetgangers, dus je bent zo tien minuten bezig om over te steken. Dat hebben we twee keer moeten doen om bij de winkel en weer terug te komen.
Toen was ik weer thuis, verder gegaan met eten en niks doen. Ook al ben ik de jongste hier in huis. Je kan heel goed merken dat de filipijnse collega’s ontzag voor je hebben, omdat jij uit het rijke westen komt.
Het weer is hier heel anders dan thuis. Een hele droge lucht en het is nu 25 graden. Je lichaam krijgt dan een gigantische klap, ik ben dan ook heel verkouden. Hopen dat het weer hier snel went.

De tweede dag

Nog steeds weekend en nog steeds niets te doen. Weer een dag van boekjes lezen en filmpjes kijken. Ik had nog wat extra geld geleend en ben toen zelf naar de winkel gegaan. Het was net zoals de eerste dag erg saai. Het werd wel is tijd om aan het werk te gaan...

De derde en eerste werkdag

Eindelijk iets anders doen dan de hele dag in huis zitten en niets doen. We gingen met de taxi naar het kantoor en we begonnen om negen uur. Een echte ambtenarentijd dus. Mijn twee Nederlandse collega’s waren allebei ergens anders heen en eigenlijk niemand wist wat ik moest gaan doen. De Officemanager kwam en liet me wat formulieren zien van, declaratie, overuren en dat soort zaken. Ik heb het is door gekeken maar toen… Nog steeds niemand wist iets, dus ik ben eerst maar is even op het gemakkie van e-mail gaan lezen. Het duurde me veels te lang, dus ik heb zelf maar gebeld naar de baas. Die nam niet op. De andere baas wist het ook niet zo goed één, twee, drie. Dus hij zij dat ik deze week verder zou gaan met het ‘Eastern Provence Waterfront Project’. Ik moest de analyse maar is grondig doornemen. Het is een project van 60 kilometer lang, dus op zich wel een flinke analyse, maar met twee uurtjes was ik al een heel eind. Toen nog maar een keer gebeld en ik kreeg contact. M’n baas zij dat ik moest overleggen met Marlies in Nederland. Maar Marlies had weekend en bovendien wist zij ook niet hoe we verder moesten, omdat haar vragen nog niet beantwoord waren. Al met al een nutteloze dag. Marlon, de baas is morgen op kantoor, dus dan zal het een stuk beter gaan verwacht ik.

Dag vier

Big changes…

De eerste werkdag was ronduit klote. De tweede dag was stukken beter. De baas heeft even met me doorgenomen wat nou precies de bedoeling is van de dingen die ik moet gaan doen hier. Eindelijk een stukje duidelijkheid dus. Daarna hadden we een soort werkbespreking zoals we dat in Nederland ook kennen. ‘Jongens hoe gaat het? Zijn er problemen? Wat gaan we komende tijd doen? Etc, etc, etc.’
Hierna ben ik mee geweest op klanten bezoek. De baas is een poosje geleden op tv geweest om een interview te krijgen samen met de minster van toerisme. Het ging over hoe investeerders en toerismeprojecten gecombineerd kunnen worden en wat een landschaparchitect hierin kan betekenen. Na het interview was er nog een gezellig gesprek, visitekaartjes gewisseld, je kent het wel. Een poosje terug had deze minister gebeld of Marlon, mijn baas, nog is terug wilde komen om wat door te praten over een eventueel samenwerkingsverband. Dat gesprek was dus gister. De ene dag zit je op een duf kantoor en de volgende dag zit je met een Saudische minister aan tafel. Das dus jasje, dasje en alles er op en er aan. Het gebouw waar moesten zijn staat op een speciale compound, waar ambassades en regering zitten. Ik had al wel eerder over een compound gehoord. Het is een speciaal en afgebakend gebied waar andere wetten gelden dan de rest voor Saudi Arabie. De geldende wetten hangen maar net af van welk land de compound is. Dit was een gewone Arabisch compound. Het spul werd hier bewaakt als Fort Knox. Tot de tanks, helikopters en mannen met machinegeweren toe. Net alsof je over een filmset rijdt. Dit laat wel heel goed zien dat je in dit land geen grappen uit moet halen.
We hadden een goed gesprek met deze minister en mijn baas vertelde wat het bedrijf doet en kan en dit viel behoorlijk in de smaak. Na ons gesprek zij hij: ‘Anders moet je even langs gaan bij mijn collega. De General manager of investments.’ Hier hadden we niet op gerekend, maar mooie kans, altijd doen! We hadden gedacht een uurtje weg te zijn… Toen stonden we buiten om half vier, nadat we vijf Arabische bazen hadden gesproken. We zijn nog even naar kantoor gegaan, waar ik netjes de notulen uit heb geschreven en toen vond ik het wel weer best voor die dag.

Mooie ervaring!

Dag vijf

Vandaag een dagje kantoor. Ik heb nu mijn eigen projectjes waar ik zelf verantwoordelijk voor ben. Het stelt nog niet veel voor, maar het is al heel wat voor mijn derde werkdag. Zoals velen van jullie wel zullen weten ben ik vanuit Nederland al bezig geweest, om via mijn vader boomstammen hier naartoe te transporteren voor een project. Want inderdaad…, hier kunnen geen bomen groeien! Ik heb een hoop uitgewerkt en doorgerekend. Daarna heb een zakelijke telefoon gekocht en wat overleg gehad met Nederland over dit project.
Tussendoor nog wat andere dingetjes gedaan en geregeld.
Een drukke maar leuke werkdag!

Zoals ik al zij woon ik met drie Filippijnen in huis, die steeds meer beginnen te ontdooien. Misschien zijn ze een beetje schuw voor westerse mensen. Maar een hoop stom ouwe hoeren en een filmpje kijken zorgt voor een net iets betere band, al blijven ze nog steeds de hele dag op hun kamer. Ik ben begonnen met een spoedcursus Filippijns en ik ben tegenwoordig ook Nederlands docent. Heel veel woorden kan ik niet uitspreken en anders om ook niet. Omdat het landschaparchitecten zijn en we bezig zijn met 60 km waterfront, das dus het strand, de duinen, boulevard, weg en faciliteiten als hotels en restaurants, of terwijl de kustlijn, ben ik maar gelijk begonnen met het woord Schevingen. Ik heb ze uitgelegd wat het is en dat het beroemd is in Nederland. Heb je een Filippijn wel is Scheveningen horen zeggen?? Om je dood te lachen, echt waar! Naast woordjes proberen we ook wat cultuur dingetjes uit te wisselen. Ik heb ze o.a. verteld over de beroemde Hollandse kaas. Nou dat wilden ze allemaal wel is proberen.
Liep ik vanmiddag in de winkel, waar men ook een kleine import afdeling heeft. Veel dingen mogen hier namelijk niet zomaar naar binnen. Ik liep er langs en daar lag het dan… Een pak kaas, met een kaasmeisje, weilanden, molens en koeien erop. Met de titel ‘Westland Gouda’ erop. Je begrijpt dat die meteen het mandje is in gegaan. Het was wel een kostbare grap maar het was het waard. En toen kwam ik thuis en heb ik hele zooitje bij elkaar gehaald. Daar zaten ze dan met een plakje Hollandse kaas. Mooie foto momenten.

Dag zes

Vandaag weer een dag gewerkt. Presentatie gemaakt voor een groot project in Dammam, een havenplaats is het oosten van het land. Een heel eind richting Dubai. Als het weekend hier is afgelopen, dat is zaterdag, gaan we erheen om de presentatie te doen. Ik heb morgen nog één dag om de puntjes op de ‘I’ te zetten en het boekje te maken en dan is het weekend voor mij.
Ik ben vandaag met één van de Filippijnse boys uit eten geweest in een echt Filippijns restaurant. Deze mensen eten niet met mes en vork zoals wij, maar met vork en lepel. Echt tobben als je vlees moet snijden, maar dat hoort er nou eenmaal bij. Ik ging de rekening vragen en dat was 30 Saudi Riyals voor twee personen. Een euro is ongeveer 5,5 Riyal, dus hebben we met twee personen voor minder dan 6 euro gegeten. Dat was een voor- hoofd- en nagerecht en drinken, en nog lekker ook! Dat zijn de kleine dingetjes waar je toch wel hard om lachen.
Het weer wil maar niet wennen. Ik ben nog steeds strond verkouden, dus ik maar is een flinke doos met vitaminepillen ingeslagen.

Dag zeuven

Een week alweer. De tijd gaat snel als je het naar je zin hebt zeggen ze. In het begin van deze week das dat wel even anders, maar ook de dag vandaag was binnen tijd van ja en nee voorbij.
De lente komt eraan, het was vandaag al 35 graden hier. Als je buiten loopt denk je maar aan één ding als je al die palmbomen ziet en het hele sfeertje hier; de Spaanse costa.
Op de terugweg uit het kantoor hadden we een wat opmerkelijke taxichauffeur. Een gozer die net iets ouder is dan ik, denk ik. Hij had een oude cassettespeler ingebouwd in zijn taxi. Apetrots was ie, met de muziek op maximaal natuurlijk. Ook de muziek is hier best bij de tijd, ze lopen maar vijftien jaar achter. Hij was onwijs stoer met zijn muziek wat wij in Nederland ‘Early rave’ noemen. Maakt allemaal niet uit, wel leuk om mee te maken.
Vanavond naar de Dutch community ergens op een compound in stad hier. Dat betekend Nederlandse vrienden maken, maar het belangrijkste van alles: Eindelijk een lekker biertje. Daar ben ik zo langzamerhand hard aan toe, met deze temperaturen. Morgen verder met het verhaal…