week 2
Door: Matthijs
Blijf op de hoogte en volg Matthijs
16 Februari 2010 | Saudi Arabië, Riyad
Dag acht
Het is donderdag en dus weekend. Ik heb met mijn baas afgesproken dat ik zes dagen in de week ga werken in plaats van vijf. Eens per maand moet je hier het land uit vanwege je visum. Ik spaar mijn vrije donderdagen op zodat als ik het land uit moet, ik daar gelijk een soort van vier dagen vakantie van kan maken. Want Dubai, Abu Dhabi, Bahrein, het is hier allemaal maar een uur vliegen vandaan. Onwijs gaaf om daar is te gaan kijken natuurlijk! In het weekend is hier toch niet veel te doen, dus de keuze is vrij makkelijk gemaakt om te sparen.
Gisteravond compound. Ik ben op het Kingdom city compound geweest, één van de duurste hier. Ik ging er samen met mijn baas heen, in de taxi uiteraard, want we mochten drinken daar. Bij de poort moesten we uit de taxi, want die mocht het terrein niet op. Eerst een strenge paspoort controle, dat was allemaal goed. Toen moesten we in een busje van de compound, die zou ons naar de echte toegangspoort brengen. Nogmaals controle, hier bleven onze paspoorten achter tot het eind van de avond. Er waren wat problemen omdat de gene die de gastenlijst had gemaakt een verkeerde achternaam had opgeschreven. Matthijswestlander is mijn e-mail adres en dat stond ook op de lijst. In mijn paspoort staat Matthijs Lorsheijd. Uiteindelijk mocht ik erop. De deur ging open en wat je dan ziet is met geen pen te beschrijven. Wat een rijkdom… Hele grote huizen, hele dikke auto’s en bovendien geen baarden, jurken en burka’s meer. Er waren deze avond 18 Nederlanders. Eerst even een bak Nederlandse koffie en een praatje toen was er een Nederlandse film. Halverwege ging mijn baas naar huis, omdat zijn medicijnen waren uitgewerkt en hij weer veel pijn had. Toen bleef ik over. Na de film was er nog gelegenheid voor een drankje, of twee, of drie… Daar sta je tussen mensen met veeeeels te veel geld, maar er was ook één meisje van ongeveer dezelfde leeftijd als ik. Pappie is hier één of andere oliebaron of zo. Ze zit hier anderhalf jaar met haar ouders en zonder vrienden, da’s eenzaam bestaan. We hadden een leuk praatje en lekker wat gedronken. Aan het einde van de avond zijn we de kroeg uit geveegd en ben ik naar huis gegaan. Vanmorgen op tijd de wekker weer en ik was niet eens brak.
Lekker dagje gewerkt en nu is het echt weekend!
Dag negen
Eigenlijk een dag zo als de gemiddelde zondag in Nederland, alleen dan zonder brak wakker te worden. Eerst maar is lekker uitgeslapen, gedoucht en rustig ontbeten. Kamertje een beetje opgeruimd en wat dingetjes uitgezocht. Niet veel bijzonders.
Moslims hebben vijf keer per dag gebed. Elk gebed heeft een specifiek thema en dat hangt dan ook weer af van welke dag het is. Mijn baas had al gezegd dat op vrijdag het middaggebed altijd gaat over de zonden van de afgelopen week. Hij zij dat normaal het gebed heel zangerig is en dan weet iedereen wel wat ik bedoel. Maar het gebed op het middaguur op vrijdag is heel anders. Als je het hoort wordt je er bijna bang van. Op een hele agressieve toon wordt het gebed of preek, ik weet niet hoe ze het noemen, uitgesproken. Je verstaat er niets van uiteraard, maar je kan je goed indenken dat mensen geactiveerd worden voor terrorisme op deze manier. Zo klinkt het beetje, om bang van te worden. Heel apart!
’S Middags ben ik op aanraden van mijn baas naar de ‘Hayet Mall’ geweest. Een gigantische shoppingmall op een schaal die Nederlanders zich moeilijk voor kunnen stellen, zo groot. Ik heb niets gekocht maar, ik ben er gewoon is doorheen gelopen om te zien wat er allemaal is. Van allerlei winkels. Je kan je het zo gek niet bedenken of ze hebben het. Op een gegeven moment liep ik langs een winkeltje wat ‘Lief’ boven de deur had staan. Ik ben even gaan kijken en het was een Nederlandse winkel met allemaal baby producten. Overal Nederlandse kreten als; stoer, klein, ik wil mijn fles en ga zo maar door. Het was dat er geen Nederlander in de winkel stond, anders was ik even een praatje gaan maken.
Op vrijdag is het in Saudi Arabie Familiedag. Het klinkt raar, maar het is toch waar, want je mag alleen met je gezin de shoppingmall in op deze dag. Ik zag het voor mijn ogen gebeuren dat een Filippijn werd geweigerd omdat hij alleen was. Toen ik tien seconden later in m’n eentje naar binnen wilde stappen, werd zelfs de deur voor me open gehouden. Westerlingen worden op handjes gedragen hier!
Dag tien
First time in the big hot desert…
Vandaag ben ik mee geweest om op een project te kijken in de plaats Hofuf. Dat is zo’n 3 uur rijden vanaf Riyadh in oostelijke richting. Dit is hetzelfde project als waar de boomstammen uit Nederland naartoe moeten gaan. Vanaf het moment dat je Riyadh uit rijdt, tot op het moment je Hofuf in rijdt, zie je niets anders dan woestijn. Alleen maar zand, rotsen en autowrakken langs een kaarsrechte weg, waar maar geen eind aan lijkt te komen.
Omdat de afstanden hier zo groot en de wegen heel recht zijn, rijdt iedereen hier keihard. En dan bedoel ik ook dat 200 km/h geen uitzondering is. De gemiddelde Arabier hier heeft een SUV met minimaal een V6, dus qua snelheid geen probleem. De pick up waar wij in reden haalde maar de 170, maar da’s ook hard.
Stel je voor… Je rijdt over een lange asfalt weg, midden in de woestijn. Je ziet dat de warme lucht over het wegdek trekt. In de verte lijkt het of er iets zwarts op de weg staat. Eerst denk je dat het gewoon een vertekend beeld van een auto is, wat komt door de warme lucht. Met 170 komt dat zwarte ‘iets’ ineens heel dichtbij en blijkt een stuk groter te zijn dan een auto…
Dit was één van mijn eerste ervaringen met kamelen in Saudi Arabie. Deze kameel was net als de rest van zijn kudde, bezig om de snelweg over te steken. Wij vol in de ankers en wonder boven wonder leven we nog.
De woestijn en zeker het eerste stuk, was echt gaaf om te zien. Grote duinen gevormd uit oranje-rood zand. Na een stuk verder te zijn, werd het zand wat geler, zoals wij het ook kennen. Ook werd het landschap iets vlakker. Dat is misschien wat saai, maar het zorgt wel voor eindeloze vergezichten.
Het al ahsa eco-park, waar wij naar onderweg waren, is nu in aanleg. Het is een project van 400.000 m2 en voor Nederlandse begrippen is dat een heel flink park. Mijn baas zij al. ‘Als hier zwaar en vies werk gedaan moet worden, dan trekken we een blik Pakistanen of Afghanen open en die doen het werk, i.p.v. de Arabieren.’ Vandaag heb ik mogen ervaren dat dat inderdaad ook waar is. Mensen die hard moeten werken met slecht gereedschap, in de brandende zon, een snijdende zandwind en voor heel weinig geld. De werkwijzen van de mensen is voor de Nederlandse aannemer ronduit frustrerend. Één iemand doet wat en vijf kijken er toe. Als die ene die wat even hulp nodig heeft, dan zal met mokken en stoten een ander komen helpen. Maar al met al is het leuk om te kijken op plek waar je al zo lang voor in de weer bent.
In de middag zijn we bij engineer Abdullah geweest. Dit is de man die gaat over de centjes op dit project. Ik moest met een Filippijnse collega daarheen om te praten over de voortgang en uiteraard de bomen. Ik, met mijn half gebakken Engels moest deze man overtuigen om een handtekening te zetten op het contract om de bomen eindelijk te importeren. Het was een grote dikke en statige Arabier met een duur kantoor en een volle agenda. Ik vond het al een hele eer dat ik daar heen mocht en toen moest ik nog is gaan onderhandelen ook. Ik denk dat het gesprek wel in smaak viel. Vandaag of morgen hoor ik wat het gaat worden…
Dag dertien
Na tweede dagen op het kantoor, waar niet zo veel bijzonders over te melden viel, ben ik vandaag weer op stap geweest. Ik moest met dezelfde collega weer naar dezelfde engineer Abdullah in Hofuf. Hij wilde voordat hij een contract ging tekenen voor de bomen, eerst een aantal verschillende offertes zien van verschillende bedrijven. Op zich niet vreemd, want zo werkt het in Nederland ook.
Vanmorgen zijn we om zeven thuis vertrokken. Na ongeveer drie uur rijden, waren we op de plaats van bestemming. Wij naar meneer Abdullah met de verschillende prijsopgaven, met de bedoeling om eindelijk met een getekend contract naar huis te gaan. Voordat we zijn kantoor in mochten werden we even gecheckt of we alles hadden. ‘Do you have three quotations?’ ‘Yes we have sir.’ ‘Do you have it in English and one extra copy?’ ‘Yes we have sir’ ‘Do you have it in Arabic and one extra copy?’ ‘Uhh.. No sir.’ We moesten en we zouden dit ook in het Arabisch inleveren. We mochten zijn kantoor niet in en we konden weer naar huis terug, om het morgen nog is te proberen. Ik had er goed de balen van, want ik had niets gehoord van een Arabische versie. Ik mijn baas bellen en die zij dat het inderdaad ook niet nodig was. Dat wordt natuurlijk een Ja-Nee spelletje tussen mijn baas en meneer Abdullah. Dus…, wat moet je dan doen? Luisteren en inderdaad weer naar huis gaan. Een race tegen de klok om alles nog vertaald te krijgen vandaag. Morgen gaat meneer Abdullah voor een poos op vakantie naar Australie, dus het contract moet morgen getekend worden.
Na vandaag 13.15 uur gewerkt te hebben, ben ik het nu ook goed zat. Ik hoop dat ik morgen de troste eigenaar van een getekend contract mag worden!
Dag veertien
Weer naar Hofuf geweest, naar meneer Abdullah die hopelijk vandaag het contract zou gaan tekenen. Hij was die dag erg boos om van allerlei dingen en een beetje in de stress omdat hij op vakantie moest. Het kwam er op neer dat de quotations nu allemaal goed waren, maar hij had geen zin en we konden dus weer terug. In Nederland zou je keihard in het verweer gaan en zeggen dat hij niet goed wijs is. In dit land werkt het nou eenmaal zo en daar zal je je bij neer moeten leggen. Hij is de klant en je kan dus geen grote mond open trekken, anders loop je de klus misschien mis. Gewoonte of niet, je wordt hier niet vrolijk van.
Dag vijftien
Na een lange dag werken ben ik gaan eten in het centrum van de stad. Tenminste, het centrum waar alle winkels en belangrijke gebouwen staan. Het oude en karakteristieke Arabische centrum ligt ergens anders. Als je in Nederland centrum zegt, denk je gelijk aan oude gebouwen en winkels. In dit land zijn dat twee losse begrippen.
Ik ben gewoon maar is een rondje gaan lopen hier. Veel foto’s gemaakt van mooie gebouwen en de verlichtte straten. Ik kan er veel over schrijven, maar de foto’s spreken voor zich denk ik. Op de foto’s komt ook weer heel goed naar voren dat het net Amerika is waar je loopt. Alles heel groots en modern aan gepakt. Op het gebied van architectuur en stedenbouwkundige opzet, loopt dit land zeker niet achter.
De donderdagavond is net zoals de zaterdagavond in Nederland. Mensen hebben vrij van hun werk en trekken in de avond massaal de stad in. Met het verschil dat je hier geen kroeg of bioscoop hebt. Mensen van mijn leeftijd halen gevaarlijke acties uit met hun getunede auto’s en motors, echt een bende. Overal zie je politie om dit te stoppen, maar daar is de jeugd niet bang voor. Mensen met veel geld rijden hier door de bekende straten in hun dure auto’s. Ik heb een uur goed opgelet en heb twee keer een Audi R8 geteld, vier keer een Ferrari, drie keer een Rolls Royce en ga zo maar door. De gemiddelde auto liefhebber zou het hier prachtig vinden, want in Nederland zie je dit gewoon niet. Oudere mensen gaan vaak de winkels in, of gaan naar koffiehuis en roken daar hun waterpijp. Iedereen doet dat hier en dat staat ook op mijn lijstje om dat nog te doen voordat ik naar huis ga.
De straten waar ik heb gelopen zijn vergeven van de banken, juweliers en dure autodealers. Ik liep op een gegeven moment langs zo’n autodealer, die een Lamborgini in de etalage had staan. Ik dacht: ‘Ach, waarom loop ik niet even naar binnen?’ Mensen in die winkel zien dat je hier niet vandaan komt en ze ruiken dat je geld hebt. Gelijk kreeg ik koffie en mocht in de auto zitten. Ik heb wat foto’s gemaakt en ik heb een folder en telefoonnummer gehad. Ik ben daarna maar snel weg gegaan, want ik wilde niet door de mand vallen.
Het oude centrum van de stad hoop ik de volgende keer op te zoeken. Hier verwacht ik meer van wat jullie ook van dit land verwachten. Koepel torens, smalle straatjes, en alles eigenlijk net als in de Aladinfilm.
Dag achttien
Weer een dagje Hofuf. Vandaag hebben we controle gedaan op het plantwerk voor deelgebied één van het park. Over een paar dagen moet dat opgeleverd worden en wij hebben vandaag de final check gedaan. Je controleert elke boom en kijkt of die niet dood is, groot genoeg is, op de goede plek staat, niet ziek is en ga zo maar door. Het was een hoop werk en ook een lange dag, maar wel leuk!
Je kan goed merken dat de zon hier veel meer kracht heeft dan thuis. Na een paar uurtjes kon je al goed zien dat ik flink bruin begon te worden.
De jongens op het project zelf beginnen je al te kennen en je probeert zo goed als het gaat een beetje te ouwe hoeren. Toen we weg gingen moesten er foto’s gemaakt worden op de shovel en in de shovelbak. Die gasten vinden dat prachtig. Toen nog even naar de Mac. Geweest en toen begon de zon alweer te zakken…
Het is donderdag en dus weekend. Ik heb met mijn baas afgesproken dat ik zes dagen in de week ga werken in plaats van vijf. Eens per maand moet je hier het land uit vanwege je visum. Ik spaar mijn vrije donderdagen op zodat als ik het land uit moet, ik daar gelijk een soort van vier dagen vakantie van kan maken. Want Dubai, Abu Dhabi, Bahrein, het is hier allemaal maar een uur vliegen vandaan. Onwijs gaaf om daar is te gaan kijken natuurlijk! In het weekend is hier toch niet veel te doen, dus de keuze is vrij makkelijk gemaakt om te sparen.
Gisteravond compound. Ik ben op het Kingdom city compound geweest, één van de duurste hier. Ik ging er samen met mijn baas heen, in de taxi uiteraard, want we mochten drinken daar. Bij de poort moesten we uit de taxi, want die mocht het terrein niet op. Eerst een strenge paspoort controle, dat was allemaal goed. Toen moesten we in een busje van de compound, die zou ons naar de echte toegangspoort brengen. Nogmaals controle, hier bleven onze paspoorten achter tot het eind van de avond. Er waren wat problemen omdat de gene die de gastenlijst had gemaakt een verkeerde achternaam had opgeschreven. Matthijswestlander is mijn e-mail adres en dat stond ook op de lijst. In mijn paspoort staat Matthijs Lorsheijd. Uiteindelijk mocht ik erop. De deur ging open en wat je dan ziet is met geen pen te beschrijven. Wat een rijkdom… Hele grote huizen, hele dikke auto’s en bovendien geen baarden, jurken en burka’s meer. Er waren deze avond 18 Nederlanders. Eerst even een bak Nederlandse koffie en een praatje toen was er een Nederlandse film. Halverwege ging mijn baas naar huis, omdat zijn medicijnen waren uitgewerkt en hij weer veel pijn had. Toen bleef ik over. Na de film was er nog gelegenheid voor een drankje, of twee, of drie… Daar sta je tussen mensen met veeeeels te veel geld, maar er was ook één meisje van ongeveer dezelfde leeftijd als ik. Pappie is hier één of andere oliebaron of zo. Ze zit hier anderhalf jaar met haar ouders en zonder vrienden, da’s eenzaam bestaan. We hadden een leuk praatje en lekker wat gedronken. Aan het einde van de avond zijn we de kroeg uit geveegd en ben ik naar huis gegaan. Vanmorgen op tijd de wekker weer en ik was niet eens brak.
Lekker dagje gewerkt en nu is het echt weekend!
Dag negen
Eigenlijk een dag zo als de gemiddelde zondag in Nederland, alleen dan zonder brak wakker te worden. Eerst maar is lekker uitgeslapen, gedoucht en rustig ontbeten. Kamertje een beetje opgeruimd en wat dingetjes uitgezocht. Niet veel bijzonders.
Moslims hebben vijf keer per dag gebed. Elk gebed heeft een specifiek thema en dat hangt dan ook weer af van welke dag het is. Mijn baas had al gezegd dat op vrijdag het middaggebed altijd gaat over de zonden van de afgelopen week. Hij zij dat normaal het gebed heel zangerig is en dan weet iedereen wel wat ik bedoel. Maar het gebed op het middaguur op vrijdag is heel anders. Als je het hoort wordt je er bijna bang van. Op een hele agressieve toon wordt het gebed of preek, ik weet niet hoe ze het noemen, uitgesproken. Je verstaat er niets van uiteraard, maar je kan je goed indenken dat mensen geactiveerd worden voor terrorisme op deze manier. Zo klinkt het beetje, om bang van te worden. Heel apart!
’S Middags ben ik op aanraden van mijn baas naar de ‘Hayet Mall’ geweest. Een gigantische shoppingmall op een schaal die Nederlanders zich moeilijk voor kunnen stellen, zo groot. Ik heb niets gekocht maar, ik ben er gewoon is doorheen gelopen om te zien wat er allemaal is. Van allerlei winkels. Je kan je het zo gek niet bedenken of ze hebben het. Op een gegeven moment liep ik langs een winkeltje wat ‘Lief’ boven de deur had staan. Ik ben even gaan kijken en het was een Nederlandse winkel met allemaal baby producten. Overal Nederlandse kreten als; stoer, klein, ik wil mijn fles en ga zo maar door. Het was dat er geen Nederlander in de winkel stond, anders was ik even een praatje gaan maken.
Op vrijdag is het in Saudi Arabie Familiedag. Het klinkt raar, maar het is toch waar, want je mag alleen met je gezin de shoppingmall in op deze dag. Ik zag het voor mijn ogen gebeuren dat een Filippijn werd geweigerd omdat hij alleen was. Toen ik tien seconden later in m’n eentje naar binnen wilde stappen, werd zelfs de deur voor me open gehouden. Westerlingen worden op handjes gedragen hier!
Dag tien
First time in the big hot desert…
Vandaag ben ik mee geweest om op een project te kijken in de plaats Hofuf. Dat is zo’n 3 uur rijden vanaf Riyadh in oostelijke richting. Dit is hetzelfde project als waar de boomstammen uit Nederland naartoe moeten gaan. Vanaf het moment dat je Riyadh uit rijdt, tot op het moment je Hofuf in rijdt, zie je niets anders dan woestijn. Alleen maar zand, rotsen en autowrakken langs een kaarsrechte weg, waar maar geen eind aan lijkt te komen.
Omdat de afstanden hier zo groot en de wegen heel recht zijn, rijdt iedereen hier keihard. En dan bedoel ik ook dat 200 km/h geen uitzondering is. De gemiddelde Arabier hier heeft een SUV met minimaal een V6, dus qua snelheid geen probleem. De pick up waar wij in reden haalde maar de 170, maar da’s ook hard.
Stel je voor… Je rijdt over een lange asfalt weg, midden in de woestijn. Je ziet dat de warme lucht over het wegdek trekt. In de verte lijkt het of er iets zwarts op de weg staat. Eerst denk je dat het gewoon een vertekend beeld van een auto is, wat komt door de warme lucht. Met 170 komt dat zwarte ‘iets’ ineens heel dichtbij en blijkt een stuk groter te zijn dan een auto…
Dit was één van mijn eerste ervaringen met kamelen in Saudi Arabie. Deze kameel was net als de rest van zijn kudde, bezig om de snelweg over te steken. Wij vol in de ankers en wonder boven wonder leven we nog.
De woestijn en zeker het eerste stuk, was echt gaaf om te zien. Grote duinen gevormd uit oranje-rood zand. Na een stuk verder te zijn, werd het zand wat geler, zoals wij het ook kennen. Ook werd het landschap iets vlakker. Dat is misschien wat saai, maar het zorgt wel voor eindeloze vergezichten.
Het al ahsa eco-park, waar wij naar onderweg waren, is nu in aanleg. Het is een project van 400.000 m2 en voor Nederlandse begrippen is dat een heel flink park. Mijn baas zij al. ‘Als hier zwaar en vies werk gedaan moet worden, dan trekken we een blik Pakistanen of Afghanen open en die doen het werk, i.p.v. de Arabieren.’ Vandaag heb ik mogen ervaren dat dat inderdaad ook waar is. Mensen die hard moeten werken met slecht gereedschap, in de brandende zon, een snijdende zandwind en voor heel weinig geld. De werkwijzen van de mensen is voor de Nederlandse aannemer ronduit frustrerend. Één iemand doet wat en vijf kijken er toe. Als die ene die wat even hulp nodig heeft, dan zal met mokken en stoten een ander komen helpen. Maar al met al is het leuk om te kijken op plek waar je al zo lang voor in de weer bent.
In de middag zijn we bij engineer Abdullah geweest. Dit is de man die gaat over de centjes op dit project. Ik moest met een Filippijnse collega daarheen om te praten over de voortgang en uiteraard de bomen. Ik, met mijn half gebakken Engels moest deze man overtuigen om een handtekening te zetten op het contract om de bomen eindelijk te importeren. Het was een grote dikke en statige Arabier met een duur kantoor en een volle agenda. Ik vond het al een hele eer dat ik daar heen mocht en toen moest ik nog is gaan onderhandelen ook. Ik denk dat het gesprek wel in smaak viel. Vandaag of morgen hoor ik wat het gaat worden…
Dag dertien
Na tweede dagen op het kantoor, waar niet zo veel bijzonders over te melden viel, ben ik vandaag weer op stap geweest. Ik moest met dezelfde collega weer naar dezelfde engineer Abdullah in Hofuf. Hij wilde voordat hij een contract ging tekenen voor de bomen, eerst een aantal verschillende offertes zien van verschillende bedrijven. Op zich niet vreemd, want zo werkt het in Nederland ook.
Vanmorgen zijn we om zeven thuis vertrokken. Na ongeveer drie uur rijden, waren we op de plaats van bestemming. Wij naar meneer Abdullah met de verschillende prijsopgaven, met de bedoeling om eindelijk met een getekend contract naar huis te gaan. Voordat we zijn kantoor in mochten werden we even gecheckt of we alles hadden. ‘Do you have three quotations?’ ‘Yes we have sir.’ ‘Do you have it in English and one extra copy?’ ‘Yes we have sir’ ‘Do you have it in Arabic and one extra copy?’ ‘Uhh.. No sir.’ We moesten en we zouden dit ook in het Arabisch inleveren. We mochten zijn kantoor niet in en we konden weer naar huis terug, om het morgen nog is te proberen. Ik had er goed de balen van, want ik had niets gehoord van een Arabische versie. Ik mijn baas bellen en die zij dat het inderdaad ook niet nodig was. Dat wordt natuurlijk een Ja-Nee spelletje tussen mijn baas en meneer Abdullah. Dus…, wat moet je dan doen? Luisteren en inderdaad weer naar huis gaan. Een race tegen de klok om alles nog vertaald te krijgen vandaag. Morgen gaat meneer Abdullah voor een poos op vakantie naar Australie, dus het contract moet morgen getekend worden.
Na vandaag 13.15 uur gewerkt te hebben, ben ik het nu ook goed zat. Ik hoop dat ik morgen de troste eigenaar van een getekend contract mag worden!
Dag veertien
Weer naar Hofuf geweest, naar meneer Abdullah die hopelijk vandaag het contract zou gaan tekenen. Hij was die dag erg boos om van allerlei dingen en een beetje in de stress omdat hij op vakantie moest. Het kwam er op neer dat de quotations nu allemaal goed waren, maar hij had geen zin en we konden dus weer terug. In Nederland zou je keihard in het verweer gaan en zeggen dat hij niet goed wijs is. In dit land werkt het nou eenmaal zo en daar zal je je bij neer moeten leggen. Hij is de klant en je kan dus geen grote mond open trekken, anders loop je de klus misschien mis. Gewoonte of niet, je wordt hier niet vrolijk van.
Dag vijftien
Na een lange dag werken ben ik gaan eten in het centrum van de stad. Tenminste, het centrum waar alle winkels en belangrijke gebouwen staan. Het oude en karakteristieke Arabische centrum ligt ergens anders. Als je in Nederland centrum zegt, denk je gelijk aan oude gebouwen en winkels. In dit land zijn dat twee losse begrippen.
Ik ben gewoon maar is een rondje gaan lopen hier. Veel foto’s gemaakt van mooie gebouwen en de verlichtte straten. Ik kan er veel over schrijven, maar de foto’s spreken voor zich denk ik. Op de foto’s komt ook weer heel goed naar voren dat het net Amerika is waar je loopt. Alles heel groots en modern aan gepakt. Op het gebied van architectuur en stedenbouwkundige opzet, loopt dit land zeker niet achter.
De donderdagavond is net zoals de zaterdagavond in Nederland. Mensen hebben vrij van hun werk en trekken in de avond massaal de stad in. Met het verschil dat je hier geen kroeg of bioscoop hebt. Mensen van mijn leeftijd halen gevaarlijke acties uit met hun getunede auto’s en motors, echt een bende. Overal zie je politie om dit te stoppen, maar daar is de jeugd niet bang voor. Mensen met veel geld rijden hier door de bekende straten in hun dure auto’s. Ik heb een uur goed opgelet en heb twee keer een Audi R8 geteld, vier keer een Ferrari, drie keer een Rolls Royce en ga zo maar door. De gemiddelde auto liefhebber zou het hier prachtig vinden, want in Nederland zie je dit gewoon niet. Oudere mensen gaan vaak de winkels in, of gaan naar koffiehuis en roken daar hun waterpijp. Iedereen doet dat hier en dat staat ook op mijn lijstje om dat nog te doen voordat ik naar huis ga.
De straten waar ik heb gelopen zijn vergeven van de banken, juweliers en dure autodealers. Ik liep op een gegeven moment langs zo’n autodealer, die een Lamborgini in de etalage had staan. Ik dacht: ‘Ach, waarom loop ik niet even naar binnen?’ Mensen in die winkel zien dat je hier niet vandaan komt en ze ruiken dat je geld hebt. Gelijk kreeg ik koffie en mocht in de auto zitten. Ik heb wat foto’s gemaakt en ik heb een folder en telefoonnummer gehad. Ik ben daarna maar snel weg gegaan, want ik wilde niet door de mand vallen.
Het oude centrum van de stad hoop ik de volgende keer op te zoeken. Hier verwacht ik meer van wat jullie ook van dit land verwachten. Koepel torens, smalle straatjes, en alles eigenlijk net als in de Aladinfilm.
Dag achttien
Weer een dagje Hofuf. Vandaag hebben we controle gedaan op het plantwerk voor deelgebied één van het park. Over een paar dagen moet dat opgeleverd worden en wij hebben vandaag de final check gedaan. Je controleert elke boom en kijkt of die niet dood is, groot genoeg is, op de goede plek staat, niet ziek is en ga zo maar door. Het was een hoop werk en ook een lange dag, maar wel leuk!
Je kan goed merken dat de zon hier veel meer kracht heeft dan thuis. Na een paar uurtjes kon je al goed zien dat ik flink bruin begon te worden.
De jongens op het project zelf beginnen je al te kennen en je probeert zo goed als het gaat een beetje te ouwe hoeren. Toen we weg gingen moesten er foto’s gemaakt worden op de shovel en in de shovelbak. Die gasten vinden dat prachtig. Toen nog even naar de Mac. Geweest en toen begon de zon alweer te zakken…
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
