week 3 en 4

Dag twintig

Ook dit is Saudi Arabie…

Zoals ik al eerder heb geschreven zijn de originele bewoners van dit land erg slim en laten ze andere mensen het werk voor hun doen. Vaak hebben ze zelf veel kapitaal waar ze mee investeren. Vaak worden goedkope arbeidskrachten uit India, Pakistan, Afghanistan en de Filippijnen gehaald. Die mensen werken hier voor wat in onze ogen een goedkoop loon is, heel hard. Eigenlijk is dit niet zielig of misbruik maken of wat dan ook. Ze krijgen hier namelijk een loon wat vier of vijf keer zo hoog is als in het land van afkomst. Bovendien weten deze mensen dat ze, in verhouding tot de rest van het volk hier, weinig betaald krijgen en werken daarom slecht en traag. Deze arbeidskrachten worden hier dan ook hard gestraft voor fouten, omdat ze anders die zelfde fout de volgende dag gewoon weer maken. Mijn Nederlandse bazen hebben in het begin al gezegd dat dit een ruige behandeling is, die wij in Nederland als onmenselijk beschouwen. Zoals jullie weten wordt hier geregeerd niet met een houten hamer in een rechtzaal zoals thuis, maar met een ijzeren zwaard! Het was in het begin voor mijn bazen heel erg wennen om dit soort mensen als een stuk vuil te behandelen. Maar dit is nou eenmaal de cultuur en de arbeiders weten niet beter.
Dit even als inleiding voor de dag van vandaag…

Vandaag ging ik met Marlon naar Dammam, één van de grootste havenplaatsen aan de oostelijke kust. De afstand naar die plek is zeker een dikke 500 a 600 kilometer. We zijn om 5 uur in de morgen vertrokken i.v.m. de lange reistijd. We hadden 3 vergaderingen met belangrijke, machtige en zeer rijke klanten. Zoals elke zakenman hier, heeft dit bedrijf ook een chauffeur zodat je zelf niet hoeft te rijden. Na 3 a 4 uur rijden met een snelheid van gemiddeld 180 km/h, ben je anders niet fris meer voor een hele dag vergaderen. Daarom de chauffeur.
Na drie verschillende adressen bezocht te hebben en lange dag van vergaderen achter de rug te hebben, stonden we om kwart voor vier weer bij de auto. Toen hadden we dus al een dag van 11 uur gehad en dan ben je het gewoon zat en wil je zo snel mogelijk naar huis. Helaas had onze Afghaanse chauffeur, Fareed, de afstandsbediening van het autoalarm kwijt gemaakt. Na zo’n dag als deze wordt je daar stront en stront chagrijnig van. Dat je denkt van, ‘het enige wat deze man hoeft te doen is ons naar de plek van bestemming brengen en daar wachten tot we klaar zijn en daarna ons weer thuis brengen.’ Een hele kleine verantwoordelijkheid dus. Hij heeft het dus weten te presteren om in de 30 minuten dat ie gingen bidden of eten ging halen, de afstandsbediening kwijt te maken. Dit betekend dat de auto van mijn baas, voor veel geld een compleet niet alarmsysteem zou moeten laten inbouwen met een nieuwe afstandsbediening. Allemaal heel vervelend en dan zeker na zo’n lange dag en bovendien oliedom. We zijn in de auto gaan zitten om te wachten tot hij terug kwam met wat hij kwijt had gemaakt. Na tien minuten niets, na vijftien minuten niets en onze dag werd maar langer en langer…
We hebben iemand op kantoor gebeld die Engels maar ook Arabisch spreekt. Die heeft voor ons vertaald dat hij moest blijven zoeken en daarna zelf maar moest zien hoe hij thuis kwam. Toen zijn we weg gereden…

We waren allebei zo klaar met hem dat het me echt geen biet kon schelen hoe hij het allemaal ging regelen. Toen we later om 8 uur thuis kwamen, na een dag van 15 uur, begon er toch iets aan me te knagen. We hebben deze man gewoon laten staan op een afstand van ongeveer Parijs – Maasland. Vermoedelijk zonder voldoende geld om thuis te komen, als je weet wat een taxi kost en wat zijn loon is. Ik ben over het algemeen vrij koelbloedig, maar dit zou je thuis niet snel meemaken en zet je dan toch wel aan het denken. De keren dat ik naar Hofuf ben geweest is hij ook altijd de chauffeur en dan probeerde hij altijd z’n best te doen om een praatje te maken in het Arabisch. Hij haalt dan wel is water met een koekje of zoiets. ’T Steld niet veel voor, maar wel als je zo’n laag loon als hij hebt. Iedereen maakt wel is een fout en ik had dat ding ook kunnen verliezen, ook al is het wel mega stom natuurlijk!

Dit is hier de wrede cultuur en dit gebeurd hier dus dagelijks! Ik als Nederlander die hier ook al weer drie weken zit, heb al een hoop gezien en daar raak je snel aan gewent. Maar deze actie heeft me toch wel bezig gehouden. Het is een tegenpool van het sociale Nederlandse gevoel ‘Nou een foutje kan gebeuren’ en dat is erg wennen.
Achteraf heeft de chauffeur de afstandsbediening wel gevonden, heeft een taxi gepakt en was om elf uur thuis.

Dag eenentwintig

We vonden dat we gister wel genoeg uren hadden gemaakt om vandaag in plaats van een hele dag, maar een paar uurtjes te werken. Eerst maar is lekker uit geslapen tot een uur of negen, even ontbijten en toen naar kantoor.

Halverwege de middag zijn we met z’n drieën richting de woestijn gereden. We hebben daar drie zware quads gehuurd en toen als een stel malloten door de woestijn heen gaan crossen. Wat wij gingen doen, doet je een beetje denken aan de Parijs - Dakar race. Een hoop stof, hoge zandduinen, veel zon, mul zand en hoge snelheden. Wel een hele gave ervaring om dit is gedaan te hebben. Na anderhalf uur rijden ben je dan ook helemaal gesloopt en doet je hele lijf zeer.

De plek waar wij onze quads hebben gehuurd is een simpele lange en afgelegen asfaltweg ergens in de woestijn. Langs deze weg vind je allerlei tenten met handelaren waar je motors, quads, paarden, kamelen etc kan huren om de woestijn in te gaan. Ook allerlei tentjes met fruit, koffie en Arabische rommeltjes. Doet een beetje denken aan de Nederlandse markt. Toen we terug kwamen begon het al flink te schemeren. Het was een heel stuk drukker dan toen we aankwamen. Over de weg zag je van allerlei jeugd op opgevoerde quads en auto’s gevaarlijke stunts uithalen. Na wat navraag bleek dat op deze plek op donderdagavond altijd straatraces worden gehouden.
Jongeren van mijn leeftijd kunnen hier in het weekend niet uitgaan of even naar de bioscoop gaan. De woensdag- en donderdagavond vermaken zij zich met hun opgevoerde, motoren, auto’s en quads. In de stad houdt de politie een oog in het zeil om deze jongens op te pakken. Vaak zoekt de jeugd dus afgelegen plekken waar zij ongestoord hun straatraces kunnen houden. Dat bleek dus te zijn waar wij nu waren.
Nadat wij onze quads hadden ingeleverd zijn we even blijven kijken om te zien wat die gekken allemaal uithalen. In de verte zagen we dat een grote cirkel van auto’s werd gevormd, met alle lampen naar het midden. Daar was wat aan de hand. Mijn baas heeft een grote zwarte SUV, met geblindeerde ramen en grote wielen, dus wij pasten wel tussen de rest van de voertuigen. We hadden zoiets van waarom gaan we niet is kijken. Zo gezegd, zo gedaan. Daar stonden we dan en er ging een raam open om te vragen wat er gaande was. Een jongen kwam het uitleggen en vroeg waar we vandaan kwamen. Voor we het wisten stonden er misschien wel 50 jonge Arabiertjes om onze auto heen verzameld en waren we veel belangrijker dan de straatraces. Ik heb tig handen geschud en tig keer gezegd dat ik uit Holland kwam. Ze vonden het prachtig dat we kwamen en dat we ook maar moesten mee racen, want ze hadden wel door dat onze auto een potentiële kans maakte. Wij vonden dat zelf een iets minder goed idee. We werden uitgenodigd voor het eten, ze hadden twee kamelen namelijk. Daar hadden wij niet echt zin in. Niet dat het vervelende of bedreigende mensen waren, maar je krijgt toch een beetje het idee van een drugs en wapenhandel plek hier. Je bent met z’n drieën tegen misschien wel een paar honderd boefjes. Hoe aardig ze ook waren, je moet hier toch uit blijven kijken! Toen we het avondeten afsloegen, kon je toch merken dat dit een belediging was. Een van die gasten zij dat ie bij de politie zat en dat het wel goed zou komen en dat we ons geen zorgen moesten maken. Wij hadden onze grootste twijfels daarover en het werd maar is tijd om te gaan. Van achter waren we ingebouwd door drie auto’s, dus we konden niet anders dan de ring in. Nouja, vooruit dan maar. Rustig de ring in gereden en in hetzelfde rustige tempo naar de uitgang zonder te driften of wat dan ook. Richting de stad!
Op de weg terug stonden er diverse wegblokkades door de politie om het volk wat wij net ontmoet hadden, van de weg te halen en te bekeuren. Bij de derde rotonde werden we zelf van de weg gehaald. Papieren, rijbewijs, paspoorten, alles aan de hand. Wij dachten misschien een normale paspoort en visumcontrole omdat we er toch wel uitzien als een stel toeristen. Het duurde tien minuten, twintig minuten en we kregen het idee dat die ene kerel van de quads misschien toch echt bij de politie zat. Misschien was hij boos omdat we zijn aanbod hadden afgeslagen en lafjes zijn weg gereden. We dachten dat hij zijn vriendjes had gebeld om ons nu is even te pakken te nemen. Na dertig minuten nog niets en de agenten zijden alleen maar ‘No problem’ maar ze lieten ons niet gaan. Eindelijk kwam er uit de verte een andere politieauto, die later ook bij onze auto stopte. Een statige oude Arabische agent stapte uit en begon te schelden op zijn collega’s die allemaal niet veel ouder waren dan ik. Hij kwam meteen naar ons toe en bood zijn excuus aan, hij sprak perfect Engels. Wij vroegen wat er nou aan de hand was en waarom het zo lang moest duren allemaal. Hij vertelde dat er een zelfde auto gespot was en die wel aan het driften was. Hij was zo boos omdat zijn collega’s niet naar onze kentekenplaat hadden gekeken, die dus anders was. Hij was nog bozer omdat we in de verste wegen niet op Arabieren lijken. Nogmaals excuus, we kregen onze documenten terug en we konden gaan. Buiten kregen er nog een paar mensen gigantisch op hun dak. Al met al weer een heel avontuur…

Dag zesentwintig

Vandaag een tripje Dammam gedaan. Vroeg in de morgen, rond een uur of 5 vertrokken en toen volgas de snelweg op. Mijn baas had een paar lange dagen achter de rug om zijn deadline te halen dus hij wilde graag slapen onderweg. Onze chauffeur zag het na vorige keer niet zo zitten, om weer met ons twee naar Dammam te gaan. Dat betekende dat ik mocht rijden.
In de morgen is het uiteraard rustig op de weg. Je hebt kaarsrechte driebaanswegen, geen snelheidslimiet en een dikke auto met een grote 5,2 L motor. Wat wil je nog meer? Dus mijn baas is gaan pitten en ik ben volgas naar Dammam geblazen. Bij 200 Km/h ben je in Nederland je papiertje kwijt en hier rij je dat zomaar een uur achter elkaar. Dit is wel een beetje de gemiddelde jongensdroom.
In Dammam een paar besprekingen gedaan over een klus waar ik de trekker van zal worden. Goed luisteren, dingen opschrijven en beleefd zijn. Je ontmoet hier de echt grote bazen. Dammam is een stad met misschien wel 3,5 miljoen mensen. In Nederland heb je burgemeester en daarna locoburgemeester. Wij hebben gesproken met zeg maar de locoburgemeester van Dammam. Een locoburgemeester van een stad met deze grootte is dan ook niet zomaar de eerste, de beste. Die man, daar moet ik nu een project voor gaan doen. Als je aankomt bij het gebouw waar hij werkt, krijg je eerst controle bij de poort. Dan parkeer je je auto en ga je het gebouw binnen. Gelijk als je binnen stapt stinkt het al naar geld. We kwamen aan bij de kamer waar we moesten zijn en gingen naar binnen. Een gigantisch dure inrichting waar je echt van onder de indruk raakt. Er komt gelijk een Pakistaan aan, neemt je tas aan en zet die neer. De volgende komt aan en vraagt of je iets wil drinken. Je geeft netjes een hand en gaat zitten wachten tot deze man klaar is met zijn werk. Dit was pas de kamer van secretaris, kwamen we achter… later mochten we door een deur, waarvan ik dacht dat het de wc was, naar binnen. Dan stap je een kamer binnen die nog veel mooier is dan de vorige. Zo’n kamer waar je liefst, ook zijn ze niet vies, je schoenen uit zou trekken. Deze machtige Arabier was heel vriendelijk en blij dat we kwamen. Na een paar uurtjes gingen we weer.
Toen heb ik ook nog even naar huis gereden en toen we weer thuis waren, was het zes uur en hadden we weer 13 uur gewerkt. Mooie dag!

Dag zevenentwintig

Vandaag verder gegaan met de projecten die gister zijn besproken. De opdracht is om tien grote parken van Dammam opnieuw in samenhang in te richten. Een leerzame klus. Ik moet verzinnen hoe we dit gaan aanpakken en wanneer wat af moet zijn. Ik moet zeggen wie wat moet doen en helpen met aansturen als het mis gaat. Een grote verantwoordelijkheid dus, maar zo leer je het wel.
Morgen moet ik het land uit en mijn bestemming wordt Bahrain. Een eiland wat aan Saudi Arabie vast zit, maar wat wel een apart land is. Hier mag wel gewoon gedronken en gefeest worden net als uit thuis en hier is meer toerisme. Dus dat wordt een paar dagen vakantie op het strand en dat had ik ook wel verdiend. Het is helemaal leuk dat allebei mijn bazen ook meegaan! Zij zijn hier al heel vaak geweest, weten hier de weg en waar je goed kan stappen. Ik heb er zin in!